Onvergetelijke week jacht in Zweden

Ons avontuur bij Anton begon op zondagavond 14 augustus. We kwamen wat later aan dus na even kopje koffie met Anton en Erna gingen we al snel naar bed. Het was op maandag nog een dag voor het bokkenseizoen open ging en dus gingen we vroeg aanzitten om eventueel een vos te lokken. Vossen hebben we niet gezien, maar wat een prachtbok kwam er voorbij onze kansel stappen.. Alsof meneer wist dat hij nog 24 uur veilig was, liet hij zich in al zijn glorie bekijken. ‘Die is voor jou morgen, Jochem!’ aldus Anton. Zou het lukken? Dinsdagochtend zaten Hilde en ik samen weer aan op de dubbele kansel. Maar wat was het stil.. Geen enkel wild liet zich zien, bang voor de gretige jagers die op eerste ‘bokkendag’ her en der door het bos verspreid zaten. Ook ’s avonds liet de bok zich niet meer zien, hmm dit werd toch iets minder makkelijk dan gedacht. Woensdagochtend, 6 uur. De mist hangt nog in flarden boven de velden als ik met gepaste stilte, langs een begraafplaats, naar de hoogzit loop. Vlak voor ik 'mijn' veld oploop, sta ik oog in oog met moedergeit en kalf die blaffend ervandoor gaan. 'Lekker begin', denk ik, maar neem toch rustig plaats op de kansel. Ik kijk uit over een veldje met wat strobalen dat grenst aan het bos. Na een kwartier begint links van mij in het bos een ree te blaffen. In het kader van 'gewoon proberen' fiep ik als antwoord. Na een paar seconden verschijnt er uit de rand van het bos een smalree. "Hmm jammer, geen bok' denk ik nog maar nog geen 10 seconden later drentelt er een bok achteraan. Niet de bok van maandag, maar wat een prachtig dier! Hij staat naast een strobaal. M'n geweer ligt al klaar, kijken, ademen en rustig afdrukken. Ik zie hem ineenkrimpen maar ik zie ook een ree wegspringen in mijn ooghoek en dan is het veld leeg. Denkend dat het mijn bok was die wegsprong, zakt de moed me in de schoenen. Belletje naar Anton, 'wacht tot ik er ben!'. Na wat voelt als een eeuwigheid maar wat eigenlijk slechts 10 minuten wachten is, lopen we samen naar de aanschotplaats. Anton loopt voorop, plotseling draait hij zich om en steekt me de hand toe: 'Gefeliciteerd!'. De bok heeft nog èèn stap gezet en is recht achter de baal in elkaar gezakt, het vluchtende ree was het smalree! Wat een ontlading! Mijn eerste bok is een feit! Mijn week kan niet meer stuk en wat was die nog leuk. Op donderdagavond zit ik aan om eventueel een zwijn te strekken. Die liet zich niet zien maar die avond schoot ik wel mijn eerste vos en das. Vrijdagochtend vroeg gingen we weer samen met Anton vossen lokken en schoot ik mijn tweede vos. Man man man, wat een prachtweek zo! De week gezellig afgesloten met Anton en Erna waarna het zondag tijd was om weer te vertrekken. De volgende keer komt Hilde ook met akte en is zij aan de beurt, om naast mee te kijken dan ook mee te jagen. Anton, bedankt voor onze onvergetelijke en gezellige week. Tot ziens!

‍